زندگی با یک بیماری مزمن اغلب می تواند منجر به احساس گناه شود، اما مهم است که بدانیم این احساسات رایج و کاملا طبیعی هستند. در اینجا چند دلیل وجود دارد که چرا افراد مبتلا به بیماری های مزمن ممکن است احساس گناه کنند:
- بار بر دوش دیگران: افراد مبتلا به بیماری های مزمن ممکن است در مورد تأثیری که وضعیت آنها بر عزیزانشان می گذارد احساس گناه کنند، مانند نیاز به کمک برای کارهای روزانه، فشار مالی یا استرس عاطفی. آنها ممکن است احساس کنند که باری بر دوش خانواده و دوستان خود هستند که می تواند منجر به احساس گناه و سرزنش خود شود.
- ناتوانی در ایفای نقش ها: بیماری‌های مزمن می‌توانند بر توانایی فرد برای ایفای نقش‌ها و مسئولیت‌هایشان تأثیر بگذارند، چه در محل کار، چه در روابط یا در خانواده. آنها ممکن است به دلیل ناتوانی در برآورده کردن انتظارات یا اینکه مجبورند برای حمایت به دیگران تکیه کنند، احساس گناه کنند.
- عدم بهره وری درک شده: بیماری‌های مزمن می‌توانند توانایی فرد را برای شرکت در فعالیت‌هایی که زمانی از آنها لذت می‌بردند یا اهداف و آرزوهای خود را دنبال می‌کردند، محدود کنند. آنها ممکن است احساس گناه کنند که به اندازه قبل از تشخیصشان مولد یا موفق نبوده اند.
- سرزنش خود: برخی از افراد ممکن است خود را برای بیماری خود سرزنش کنند، چه به دلیل عوامل سبک زندگی، ژنتیک یا دلایل دیگر باشد. آنها ممکن است به خاطر مراقبت نکردن بهتر از خود یا به نحوی باعث ایجاد بیماری خود احساس گناه کنند.
- مقایسه با دیگران: دیدن دیگرانی که سالم و توانا به نظر می رسند ممکن است باعث ایجاد احساس گناه یا عدم کفایت در افراد مبتلا به بیماری های مزمن شود. آنها ممکن است خود را با دیگران مقایسه کنند و به دلیل ناتوانی در برآورده کردن انتظارات یا هنجارهای اجتماعی احساس گناه کنند.
مقابله با احساس گناه مرتبط با بیماری مزمن می تواند چالش برانگیز باشد، اما مهم است که به روشی سالم و سازنده به آن رسیدگی کنید. در اینجا چند راهکار برای مقابله با احساس گناه آورده شده است:
- شفقت به خود را تمرین کنید: با خودتان مهربان باشید و بدانید که داشتن یک بیماری مزمن تقصیر شما نیست. با خود با همان شفقت و درک رفتار کنید که در موقعیتی مشابه به یکی از عزیزان خود ارائه می دهید. شما باید با چیزهای زیادی کنار بیایید و ممکن است کمی طول بکشد، این زمان و مکان را به خودتان بدهید.
- به دنبال حمایت باشید: با دوستان قابل اعتماد یا افرادی که درک می کنند صحبت کنید زیرا آنها تجربه مشابهی را تجربه کرده اند گروه های حمایتی در مرکز ملی آسپرژیلوزیس، اعضای خانواده یا یک درمانگر در مورد احساس گناه شما. به اشتراک گذاشتن احساسات خود با دیگرانی که درک می کنند می تواند به اعتبار تجربیات شما کمک کند و آرامش و اطمینان خاطر را به شما بدهد.
- انتظارات واقع بینانه تعیین کنید: انتظارات و اهداف خود را به گونه ای تنظیم کنید که با توانایی ها و محدودیت های فعلی خود هماهنگ شوند. به جای تمرکز بر کارهایی که نمی توانید انجام دهید، روی کارهایی که می توانید انجام دهید تمرکز کنید و دستاوردهای خود را هر چقدر هم که کوچک باشد جشن بگیرید. به عبارت دیگر، استفاده از عبارتی که به طور منظم در گروه های پشتیبانی NAC بیان می شود - عادی جدید خود را پیدا کنید.
- شکرگزاری را تمرین کنید: برای حمایت ها و منابعی که در دسترس شماست و همچنین چیزهایی که علیرغم بیماری شما را شادی و رضایت می کنند، احساس قدردانی را در خود پرورش دهید. به جای تمرکز بر احساس گناه یا بی کفایتی، بر جنبه های مثبت زندگی خود تمرکز کنید.
- درگیر خودمراقبتی: فعالیت‌های خودمراقبتی که سلامت جسمی، عاطفی و روانی شما را ارتقا می‌دهند، مانند استراحت کافی، در اولویت قرار دهید. داشتن یک رژیم متعادل، در محدوده خود ورزش کنید و در فعالیت هایی شرکت کنید که لذت و آرامش را برای شما به ارمغان می آورد.
- افکار منفی را به چالش بکشید: افکار و باورهای منفی که به احساس گناه یا سرزنش خود کمک می کنند را به چالش بکشید. آنها را با دیدگاه های متعادل تر و دلسوزانه جایگزین کنید و به خود یادآوری کنید که در شرایط چالش برانگیز بهترین کار را انجام می دهید.
به یاد داشته باشید که اگر برای کنار آمدن با احساس گناه مشکل دارید یا اگر به طور قابل توجهی کیفیت زندگی شما را تحت تاثیر قرار می دهد، به دنبال کمک حرفه ای باشید. آ درمانگر یا مشاور می تواند پشتیبانی و راهنمایی بیشتری را متناسب با نیازها و شرایط خاص شما ارائه دهد.
توجه ممکن است برای شما مفید باشد مقاله ما در مورد غم و اندوه را بخوانید.
گراهام آترتون، مرکز ملی آسپرژیلوز آوریل 2024