நாங்கள் அடிக்கடி நோய்வாய்ப்படுகிறோம், எங்கள் மூச்சு மூச்சுத் திணறுகிறது,
நமக்காக நாங்கள் பயப்படுகிறோம், கருணைக்காக மன்றாடுகிறோம்,
நாம் எடுக்கும் அந்த சுவாசங்கள் மூச்சுத்திணறல் மற்றும் சலசலப்புடன் நம்மை எதிர்த்துப் போராடுகின்றன.
எங்கள் நிலை கடினமானது; எங்கள் மனநிலை கடினமாகவும் கசப்பாகவும் இருக்கிறது.

ஆனால் ஒரு கணம் காத்திருங்கள்; ஒரு நிமிடம் இடைநிறுத்தி, சுற்றிப் பார், தெரிகிறதா?
நம்மை நேசிப்பவர்கள், நம்மைக் கவனித்துக்கொள்பவர்கள், எங்களுக்குப் பாலூட்டுபவர்கள், நம் பக்கத்தில் இருப்பவர்கள்,
அந்த அன்புக்குரியவர்கள், உடன்பிறந்தவர்கள், பங்குதாரர்கள் அல்லது மனைவி, நெருக்கமாக நிற்கிறார்கள்,
எங்கள் கையைப் பிடித்து, புருவத்தைத் துடைத்து, அவர்கள் எப்படி அழுதார்கள் என்பதை மறைத்து.

எனவே நாம் துன்பப்படும்போது, ​​கொப்பளித்து, முணுமுணுக்காதீர்கள், கூச்சலிடாதீர்கள்,
நம்மைத் தவிர வலிமை இருக்கிறது, ஆதரிக்க ஒரு கை, கேட்க ஒரு காது,
கண்ணீரைக் காட்டாமல் நாம் கஷ்டப்படுவதைப் பார்க்கும் நம் அன்புக்குரியவர்கள்,
நம் வாழ்க்கை கடினமானது, விரக்தி நிறைந்தது, ஆனால் ஒளிரும் கண்ணை நாம் காண்கிறோமா?

என் மனைவி என் பாறை, என் ஆக்ஸிஜன் முகமூடி, என் உண்மையுள்ள செவிலி,
நான் அதிர்ஷ்டசாலி, நான் தனியாக இல்லை, அக்கறையுள்ள ஒருவர் என்னிடம் இருக்கிறார்,
துன்பப்படுகிறோம், பெரும்பாலும் அது உண்மைதான், ஆனால் புலம்பாதே, சபிக்காதே,
எங்களில் ஒருவருக்கு உடல்நிலை சரியில்லை, ஆனால் இருவரும் வலியை உணர்கிறோம், நாங்கள் பகிர்ந்து கொள்ளும் துன்பம்.

நண்பர் அல்லது குடும்பம், சகோதரர் அல்லது மகன், கணவன் அல்லது மனைவி,
கண்ணீரை மறைப்பவர்களை, வலியை மறைப்பவர்களை நாம் அனைவரும் நினைவில் கொள்ள வேண்டும்.
அவர்கள் தங்கள் இதயங்களை தியாகம் செய்கிறார்கள், எங்கள் அவலத்தில் எங்களுடன் சேர்ந்து,
எனவே, எங்களை நேசிப்பவர்களுக்காக, உங்கள் இதயங்களில் ஒரு புன்னகையை வைத்திருங்கள்.

சிப் சாப்மேன், ஆகஸ்ட் 2014