அதிகாலை மூடுபனி வெட்கத்துடன் எழுகிறது, கருஞ்சிவப்பு பூச்சுகளின் ஒளியை வெளிப்படுத்துகிறது.

வேட்டையாடுபவர்களின் உதடுகளிலிருந்து வரும் எந்த ஒரு செயலற்ற உரையாடலும் மரண புன்னகையை மறைக்க முடியாது, அல்லது இன்னும் வரவிருக்கும் குற்றத்தை மந்திரத்தால் மறைக்க முடியாது, ஆனால் இப்போது கூட உணரப்படுகிறது.

உற்சாகமான வேட்டை நாய்கள், பசியுடன் இருந்தாலும், துரத்துவதற்கான ஆர்வத்தால் நிரம்பியுள்ளன, பொறுமையற்ற குதிரைகளுடன் ஒன்றிணைகின்றன, அவற்றின் உறைந்த சுவாசம் உயரும் மூடுபனியுடன் மறைந்துவிடும், ஆனால் வேட்டையாடுபவர்களின் மரண புன்னகையின் குற்ற உணர்வு இன்னும் உள்ளது.
வேட்டையாடப்பட்டவர்களின் இரத்தம் ஏற்கனவே பாய்கிறது, ஆனால் வேட்டையாடுபவர்களின் மனதில் மட்டுமே, அவர்கள் உறைபனி கைகளில் இருந்து குளிரைத் தேய்த்து, பெருமையுடன் தங்கள் தொப்பிகளை அணிவார்கள்.

மூடுபனி வானம் ஒரு ஆர்வமுள்ள சூரியனை வெளிப்படுத்துகிறது, அவர் தந்திரமாக எட்டிப்பார்க்கிறார், பின்னர் வெட்கத்துடன் பின்வாங்குகிறார், சமிக்ஞை கொடுக்கப்பட்டது மற்றும் வேட்டை தொடங்குகிறது, ஆனால் வேட்டையாடப்பட்டவர்களுக்கு அது ஏற்கனவே முடிந்துவிட்டது.
ஒரு பரந்த-கண்கள் கொண்ட உயிரினம் ஹெட்ஜின் பாதுகாப்பிலிருந்து வெறித்துப் பார்க்கிறது, ஆனால் அதன் பாதுகாப்பை விரைவில் கருஞ்சிவப்பு பூச்சுகள், ஊளையிடும் நாய்கள், ஒலிக்கும் கொம்புகள் மற்றும் குதிரைகள் வேகமாக உடைக்கப்படும், ஆனால் வேட்டையாடுபவர்களின் மரண புன்னகையால் வழிநடத்தப்படுகிறது.

குழப்பம்! மற்றும் தயக்கத்துடன், மென்மையான உயிரினம் சரணடைகிறது. இந்த பயங்கரமான போரில் சிறைபிடிக்கப்பட்ட கைதிகள் யாரும் இல்லை, ஒரு ஆர்வமுள்ள சூரியன் மீண்டும் ஒருமுறை எட்டிப்பார்க்கிறார், மேலும் நீட்டிய கைகளுடன் கருஞ்சிவப்பு கோட்டுகள் ஒருவருக்கொருவர் வாழ்த்துக்களைத் தெரிவிக்கின்றன; ஆனால் வேட்டையாடுபவர்களின் மரண புன்னகைகள் மெதுவாக மறைந்துவிடும், மேலும் கருஞ்சிவப்பு நிற பூச்சுகள் இரத்தம் தோய்ந்த அவமானத்தின் கோட்டுகளாக மாறும்.

வீட்டிற்கு பயணம் எப்போதும் இருட்டாக இருக்கும், ஆனால் வேட்டைக்காரர்களின் மனதில் மட்டுமே.